Op weg naar Chili
Blijf op de hoogte en volg Estelle & Sjoerd
02 Maart 2014 | Chili, Coihaique
Hola Buenos dias/tardes/noches!
Daar zitten we dan samen aan een chileens wijntje uit een nutella chocopasta glaasje. Als we in Nederland waren past dit beeld meer bij een paar tieners die aan het indrinken zijn in het Vlissingse "stadspark". Maar niets is wat het lijkt!
We hebben vandaag besloten dat we ondertussen wel weer lang genoeg in Chili hebben gezeten. Na een hoop opties te hebben bekeken zijn we eruit! Maar dat is voor de volgende blog. Ik zal eens even proberen te vertellen hoe wij, sinds ons eerste verhaal, het er vanaf hebben gebracht.
Na het zien van vallende ijsschotsen in een brandend zonnetje, we lopen sinds 2 dagen niet meer met vellen op onze neus, hebben we veel gereisd.
De eerste stop na Calafate was het piepkleine el Chalten. El Chalten is een plaatsje wat midden in een natuurpark wederom in het Andes gebergte ligt. Dit was voor Estelle een iets mindere plek tot nu toe. De 4 dagen die we er hebben gezeten was ze flink beroerd! De keren dat we eropuit konden waren wel weer magisch.
Door kleine wandelingen kwam je op plekken met een fantastisch uitzicht op de bergen. Elke keer een ander zicht op een stuk gebergte waar de berg Fitz Roy telkens met vlag en wimpel boven de rest uit steeg. Het leuke is dat er tijdens het lopen constant wat te zien is: een berg, riviertjes, meertjes, roofvogels, Chinezen met camera's, Israëliërs met nog grotere camera's, en vooral een hoop witte bergtoppen. Allemaal dingen waar we onszelf kostelijk mee hebben vermaakt!
Na een aantal dagen zweten in de bergen, houden we het ook daar weer voor gezien. De afstanden die we tot nu toe hebben afgelegd zijn allemaal per bus geweest. De enorme kale vlaktes die voor je uitgespreid liggen vanachter het busraampje blinken uit in het leeg zijn. In dit stukje van de wereld lijkt dan geen mens te leven. Dieren zien we eigenlijk ook niet, behalve een incidentele lama. Die we dan vervolgens proberen op 50 verschillende manieren in beeld te krijgen.
Na een busreis van 13 uur komen we aan in Los Antiques. Een klein plaatsje aan de grens van Chili. Het is een boerendorpje waar vooral veel fruit wordt gekweekt. We gaan er echter vanuit dat het meeste fruit al op was, want in de supermarkt was geen vers stukje meer te krijgen.
Los Antiques ligt aan Lago Buenos Aires, een gigantisch meer wat helemaal doorloopt in Chili.
Dat meer gaan we de komende dagen nog een aantal keer zien.
We gaan namelijk Chili in! We hebben een tip gehad dat de route door de Andes in Chili vele malen mooier is dan in Argentinië. Hier staat wel tegenover dat de weg nog niet geasfalteerd is en openbaar vervoer aan de Chileense kant nog in de kinderschoenen staat.
Maar het eerste contact met de Chileense grensbewakers was positief, met veel gelach (en spaans gestuntel van onze kant) werden we in Chili verwelkomd.
Een half uur later komen we aan in onze eerste Chileense "stad". Er lijkt op het eerste ogenblik niet veel veranderd, behalve dat alle supermarkten veel meer spullen hebben!
Tot we opzoek moeten naar een bus, die hebben ze hier namelijk nog niet zoveel. Onze enige optie was om met een bus mee te reizen tot halverwege waar we naartoe moesten. Vanaf dat punt moesten we verder liften naar Puerto Rio Tranquilo.
We werden gedropt op een T-splitsing in de middle of nowhere en we konden onze duimen op gaan steken. Tot onze verbazing hadden we binnen een uur een lift geregeld. Met gebrekkig spaans vielen we zo bij onze chauffeur in de smaak dat hij een lift regelde bij een collega naar onze eindbestemming.
Puerto tranquilo is een nog kleinere plaats dan dat we tot nu toe al waren geweest. Er is eigenlijk niks behalve een meer. In het meer liggen rotsblokken die aan de onderkant door erosie zijn uitgesleten. Dit levert een mooi plaatje op als de zon er op schijnt. We waren er echter aan het begin van de avond. Mooi maar lang niet zo indrukwekkend als op de plaatjes...
Het stadje zelf is een nachtmerrie om verder te komen. Al hebben we dat nog binnen een dag geregeld. Het zit namelijk zo.
Er is geen openbaar vervoer, dus als er een bus langskomt en er stappen 5 mensen uit. Kan de bus weer opgevuld worden met 5 mensen. Laat er nou net in dit dorp 40 gestrande backpackers zitten, sommige al een dag of 4, die heel graag in de bus willen.
We hadden mazzel, uit het niets komt een oud mannetje aan rijden met een mini busje. Het mini busje wordt bij elkaar gehouden door ducktape en ti-ripjes maar we hebben een transportmiddel naar de volgende plek gevonden!
De busreis verloopt soepel, tot de chauffeur even niet oplette en een steen verkeerd raakt. Een hoop gevloek in het spaans. De chauffeur kijkt nog even in zijn spiegels, maar we kunnen schijnbaar verder.
Tot een uur later opeens de hele bus vol met rook stond. Een hoop paniek bij het Chileense volk in de bus en 43 seconden later stonden we met ze alle langs de kant van de weg. Na een uur gesleutel van de chauffeur zouden we verder kunnen. Na 5 minuten komt hij er jammer genoeg achter dat het probleem niet verholpen is, en dat hij het ook niet kan repareren. Oplossing is simpel, je rijd het laatste stuk gewoon verder met een snelheid van 40km per uur naar de eindbestemming.
Coyhaique, onze uitvalsbasis tot 7 maart. We zijn namelijk gestrand. We zitten op dit moment in de grootste stad tot nu toe. Er gebeurt hier meer dan in de andere dorpjes, er rijden zelfs bussen. We willen graag nog een stukje verder naar het noorden. We willen echter niet per bus.
We gaan 7 maart met de boot door de Chileense fjorden naar het eiland Chiloe. Hoe het er vanaf 7 maart uitgaat zien, ik heb geen idee! Maar op het moment zitten we in een gezellig hostel in Coyhaique.
Gestrand, maar met prachtige belevenissen om op terug te blikken met ons wijntje in nutella glazen!
Tot de volgende,
Liefs ons!
Daar zitten we dan samen aan een chileens wijntje uit een nutella chocopasta glaasje. Als we in Nederland waren past dit beeld meer bij een paar tieners die aan het indrinken zijn in het Vlissingse "stadspark". Maar niets is wat het lijkt!
We hebben vandaag besloten dat we ondertussen wel weer lang genoeg in Chili hebben gezeten. Na een hoop opties te hebben bekeken zijn we eruit! Maar dat is voor de volgende blog. Ik zal eens even proberen te vertellen hoe wij, sinds ons eerste verhaal, het er vanaf hebben gebracht.
Na het zien van vallende ijsschotsen in een brandend zonnetje, we lopen sinds 2 dagen niet meer met vellen op onze neus, hebben we veel gereisd.
De eerste stop na Calafate was het piepkleine el Chalten. El Chalten is een plaatsje wat midden in een natuurpark wederom in het Andes gebergte ligt. Dit was voor Estelle een iets mindere plek tot nu toe. De 4 dagen die we er hebben gezeten was ze flink beroerd! De keren dat we eropuit konden waren wel weer magisch.
Door kleine wandelingen kwam je op plekken met een fantastisch uitzicht op de bergen. Elke keer een ander zicht op een stuk gebergte waar de berg Fitz Roy telkens met vlag en wimpel boven de rest uit steeg. Het leuke is dat er tijdens het lopen constant wat te zien is: een berg, riviertjes, meertjes, roofvogels, Chinezen met camera's, Israëliërs met nog grotere camera's, en vooral een hoop witte bergtoppen. Allemaal dingen waar we onszelf kostelijk mee hebben vermaakt!
Na een aantal dagen zweten in de bergen, houden we het ook daar weer voor gezien. De afstanden die we tot nu toe hebben afgelegd zijn allemaal per bus geweest. De enorme kale vlaktes die voor je uitgespreid liggen vanachter het busraampje blinken uit in het leeg zijn. In dit stukje van de wereld lijkt dan geen mens te leven. Dieren zien we eigenlijk ook niet, behalve een incidentele lama. Die we dan vervolgens proberen op 50 verschillende manieren in beeld te krijgen.
Na een busreis van 13 uur komen we aan in Los Antiques. Een klein plaatsje aan de grens van Chili. Het is een boerendorpje waar vooral veel fruit wordt gekweekt. We gaan er echter vanuit dat het meeste fruit al op was, want in de supermarkt was geen vers stukje meer te krijgen.
Los Antiques ligt aan Lago Buenos Aires, een gigantisch meer wat helemaal doorloopt in Chili.
Dat meer gaan we de komende dagen nog een aantal keer zien.
We gaan namelijk Chili in! We hebben een tip gehad dat de route door de Andes in Chili vele malen mooier is dan in Argentinië. Hier staat wel tegenover dat de weg nog niet geasfalteerd is en openbaar vervoer aan de Chileense kant nog in de kinderschoenen staat.
Maar het eerste contact met de Chileense grensbewakers was positief, met veel gelach (en spaans gestuntel van onze kant) werden we in Chili verwelkomd.
Een half uur later komen we aan in onze eerste Chileense "stad". Er lijkt op het eerste ogenblik niet veel veranderd, behalve dat alle supermarkten veel meer spullen hebben!
Tot we opzoek moeten naar een bus, die hebben ze hier namelijk nog niet zoveel. Onze enige optie was om met een bus mee te reizen tot halverwege waar we naartoe moesten. Vanaf dat punt moesten we verder liften naar Puerto Rio Tranquilo.
We werden gedropt op een T-splitsing in de middle of nowhere en we konden onze duimen op gaan steken. Tot onze verbazing hadden we binnen een uur een lift geregeld. Met gebrekkig spaans vielen we zo bij onze chauffeur in de smaak dat hij een lift regelde bij een collega naar onze eindbestemming.
Puerto tranquilo is een nog kleinere plaats dan dat we tot nu toe al waren geweest. Er is eigenlijk niks behalve een meer. In het meer liggen rotsblokken die aan de onderkant door erosie zijn uitgesleten. Dit levert een mooi plaatje op als de zon er op schijnt. We waren er echter aan het begin van de avond. Mooi maar lang niet zo indrukwekkend als op de plaatjes...
Het stadje zelf is een nachtmerrie om verder te komen. Al hebben we dat nog binnen een dag geregeld. Het zit namelijk zo.
Er is geen openbaar vervoer, dus als er een bus langskomt en er stappen 5 mensen uit. Kan de bus weer opgevuld worden met 5 mensen. Laat er nou net in dit dorp 40 gestrande backpackers zitten, sommige al een dag of 4, die heel graag in de bus willen.
We hadden mazzel, uit het niets komt een oud mannetje aan rijden met een mini busje. Het mini busje wordt bij elkaar gehouden door ducktape en ti-ripjes maar we hebben een transportmiddel naar de volgende plek gevonden!
De busreis verloopt soepel, tot de chauffeur even niet oplette en een steen verkeerd raakt. Een hoop gevloek in het spaans. De chauffeur kijkt nog even in zijn spiegels, maar we kunnen schijnbaar verder.
Tot een uur later opeens de hele bus vol met rook stond. Een hoop paniek bij het Chileense volk in de bus en 43 seconden later stonden we met ze alle langs de kant van de weg. Na een uur gesleutel van de chauffeur zouden we verder kunnen. Na 5 minuten komt hij er jammer genoeg achter dat het probleem niet verholpen is, en dat hij het ook niet kan repareren. Oplossing is simpel, je rijd het laatste stuk gewoon verder met een snelheid van 40km per uur naar de eindbestemming.
Coyhaique, onze uitvalsbasis tot 7 maart. We zijn namelijk gestrand. We zitten op dit moment in de grootste stad tot nu toe. Er gebeurt hier meer dan in de andere dorpjes, er rijden zelfs bussen. We willen graag nog een stukje verder naar het noorden. We willen echter niet per bus.
We gaan 7 maart met de boot door de Chileense fjorden naar het eiland Chiloe. Hoe het er vanaf 7 maart uitgaat zien, ik heb geen idee! Maar op het moment zitten we in een gezellig hostel in Coyhaique.
Gestrand, maar met prachtige belevenissen om op terug te blikken met ons wijntje in nutella glazen!
Tot de volgende,
Liefs ons!
-
02 Maart 2014 - 01:32
Joe:
Kom net bij Paul en Kim vandaan. Fantastisch om te lezen zo voor het slapen gaan! Xx -
02 Maart 2014 - 09:16
Anna Rein Marie:
Ook super om te lezen bij het wakker worden x -
02 Maart 2014 - 09:45
Johan:
Jullie verslag lezen op zondagmorgen is beslist geen straf
Je wordt meegenomen in de sfeer en jullie avontuur
Blijf genieten en neem ons mee op jullie reis -
02 Maart 2014 - 12:54
Roos En Wim:
Ja, heerlijk hoor, zo weg van ons ( en jullie ) gewone leven. Misschien wel aardig om een aantal dagen het gewone leven daar mee te maken. Chilenen zijn aardige mensen..
Ben benieuwd of jullie in je planning de zoutmeren van Uyuni hebben...is eigenlijk wel een must! ( Bolivia )
Met liefde en groeten,
Roos/Wim -
02 Maart 2014 - 21:14
Jeanette:
Bedankt voor het leuke verslag. We genieten mee maar missen daarbij wel de spanning en lol die jullie ervaren . Paul en Jeanette. -
03 Maart 2014 - 00:15
Mama:
Ik kijk weer uit naar het volgende verslag.xxx mama -
05 Maart 2014 - 10:16
Jacqueline:
Weer een prachtig verhaal! Wat een belevenissen. -
10 Maart 2014 - 23:05
Henk:
Prachtig verslag van jullie belevenissen, geweldig om zo een beetje mee te kunnen maken. Zeker ook door met google maps en streetview soms écht ter plekke met beeld jullie verhaal te kunnen 'zien'.
Blijf genieten, beleven en (voor ons ook) schrijven. Grts uit Souburg.
PS: Annekes nichtje was eind febr óók in El Chalten en aan lago Buenos Airos... Toch maar klein wereldje heej.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
